با خوشی&zwnjها و روزهای مارسل پروست - وبلاگ بهسایا

به گزارش وبلاگ بهسایا، خبرگزاری دانشجویان ایران(خبرنگاران) - دمی با کتاب

کتاب خوشی ها و روزها نوشته مارسل پروست

ترجمه: مهدی سحابی

نشر مرکز

صفحات 161 - 163

جاه طلبی بیش از پیروزی سرمست می نماید؛ همه چیز را آرزو شکوفا، تملک پژمرده می نماید؛ خیال زندگی بهتر از زیستن آن است، هر چند که زیستنش هم خیال کردنش باشد، اما به شیوه ای در عین حال کم تر اسرارآمیز و کم تر روشن، خیالی گنگ و سنگین، شبیه خیال پراکنده در ضمیر سست جانورانی که نشخوار می نمایند. نمایشنامه های شکسپیر در اتاق تمرین زیباترند تا روی صحنه. شاعرانی که دلبرانی جاودانی آفریده اند اغلب جز خدمتکاران پیش پاافتاده مهمانخانه ها زنی به خود ندیده اند، حال آن که شهوت رانانی که مایه غبطه همه اند هیچ به کنه زندگی ای که سپری می نمایند، یا به بیان بهتر سپری شان می نماید، پی نمی برند. - پسرک ده ساله ای را می شناختم که تنی رنجور و تخیلی پیشرس داشت، و به دخترکی عظیم تر از خودش عشقی صرفا ذهنی می ورزید. ساعت ها پس پنجره می ایستاد تا گذر دختر را ببیند، اگر نمی دیدش گریه می کرد، و اگر می دیدش باز گریه می کرد و حتی بیشتر. بسیار به ندرت، لحظه هایی بسیار کوتاه کنار دختر می گذرانید. دیگر نه می خوابید و نه چیزی می خورد. روزی خود را از پنجره پایین انداخت. اول پنداشته شد که نومیدی از رسیدن به یار او را به خودکشی انگیخته است. اما برعکس، دانسته شد که تازه با او گفت وگویی طولانی نموده و دختر به او بغایت مهربانی نشان داده بود. آن گاه حدس زده شد که در پی این سرمستی، که شاید امکان دوباره چشیدنش را نمی دانست، از زندگی بی مزه ای که برایش مانده بود دل برید. از درددل هایی که اغلب در گذشته با یکی از دوستانش گفته بود برآمد که هر بار با دیدن ملکه رویاهایش دچار دلسردی می شد؛ اما همین که از او دور می شد تخیل بارآورش همه نیرو و اقتدار دخترک غایب را به او بازمی گردانید، و پسرک دوباره آرزومند ملاقات او می شد. پسر هر بار می کوشید دلیل دلسردی اش را در عیب شرایطی ببیند که اتفاقی پیش می آمد. پس از آن ملاقات و گفت وگوی غایی، که در آن با تخیل نیرومندش یار را به حد کمالی رسانید که سرشتش قابلیت رسیدن به آن را داشت، و نومیدانه این کمال ناقص را با کمال مطلقی مقایسه کرد که با آن زندگی می کرد، و از آن می مرد، خود را از پنجره پایین انداخت. پس از آن حادثه سفیه شد و عمر طولانی کرد، و از آن پایین افتادن فراموشی جانش برایش باقی ماند، فراموشی اندیشه اش و فراموشی گفته های آن دختر که با او ملاقات می کرد اما دیگر نمی دیدش. دختر به رغم همه التماس ها و تهدیدها با او ازدواج کرد و سال ها بعد درگذشت بی آن که هرگز توانسته باشد خود را به او بشناساند.

زندگی چون این یار است. خیالش را در سر می پروریم، و به خیالش دل می بندیم. نباید بکوشیم آن را زندگی کنیم: همچون آن پسرک خود را به درون سفاهت پرتاب خواهیم کرد، البته نه یکباره چه در زندگی همه چیز خرده خرده و نامحسوس به خرابی می گراید. پس از ده سالی، دیگر رویاهای مان را بازنمی شناسیم، انکارشان می کنیم، چون گاوی برای دمی چریدن زندگی می کنیم. و کسی چه می داند که آیا از وصلت مان با مرگ جاودانگی آگاهانه مان زاییده خواهد شد یا نه؟

مارسل پروست، نویسنده فرانسوی در 10 ژوئیه 1871 به دنیا آمد. اغلب او را با در جست وجوی زمان ازدست رفته می شناسند اما از دیگر آثار او می توان به آلبرتین گمشده و خوشی ها و روزها اشاره نمود. مارسل پروست از کودکی بیمار بود و سلامتی شنماینده ای داشت. او در سال 1880 برای نخستین بار دچار حمله بیماری آسم شد. پایان در میانه اکتبر سال 1922 به برونشیت دچار شد و در 18 نوامبر 1922 درگذشت. پس از مرگ او، در سال 1923 اسیر در دو جلد، در سال 1925 گریخته در دو جلد، در سال 1927 زمان بازیافته در دو جلد، در سال 1952 رمان ژان سنتوی در دو جلد و در سال 1954 اثر ناتمام ضد سنت بوو منتشر شد.